HINDI pa tayo lubos na natapos sa pagbibilang ng mga nasugatan at naospital, mga nawalan ng tahanan at mga nasirag bahay at imprastraktura na sinira ng magnitude 6 na lindol sa Davao region kamakailan, heto’t ginulantang naman tayo ng grabeng lindol sa Turkey at Syria.
Habang minamakinilya natin ang pitak na ito, mga brad, nakalulungkot at nakaiiyak ang sinasapit ng mga Turko at Syrian.
Mahigit 5,000 na ang natatagpuang patay mula sa mga gumuho o natumbang gusali at nasa 20,000 na rin ang sugatan.
Kinakalkal pa ang mga gumuhong gusali, kasama ang ilang landslide dahil taglamig at umuulan sa lugar, at tiyak na darami pa ang matatagpuang patay at sugatan.
Lalong sumama rin ang kalagayan ng milyones na refugee sa hangganan ng dalawang bansa lalo’t halos lahat ng hanggang limang palapag na bahay rito ay nagiba o gumuho nang buo.
Daan-daang libo na ang nagugutom, nauuuhaw, walang tahanan, walang mapagdalhang ospital ng mga sugatan, may sakit at nanganganak, maramihang paglilibing, nilalamig, nauulanan, hindi makatulog at nasa gitna ng giyera.
‘Di nga ba tunay na nakalulungkot at nakaiiyak ang ganitong kalagayan?
Pero dapat kambalan ang mga ito ng panalangin, pagmamalasakit at pagkilos.
Ang panalangin para sa mga biktima, hindi sapat at walang saysay kung walang pagmamalasakit na may pagkilos.
Naririyan lang ang pamahalaan at mga organisasyon na ngayo’y gumagawa na ng mga hakbang para tumulong at pwede daluyan ng ating mga tulong.
Kung paano, halimbawang, nagtayo ang Philippine Red Cross ng pasilidad para sa malinis na tubig sa Davao region, tiyak na aktibo ang Red Cross International sa pagtulong sa Turkey at Syria.
Pwedeng paraanin sa Red Cross at sa pamahalaan ang pupwede nating maitulong, kahit maliit, sa mga biktima ng lindol.
